گاهی دلم آنقدر تنهایی می خواهد که حتی نمیخواهم با نزدیک ترین افراد صحبت کنم.
شاید ذات زندگی همین است، یعنی حضرت آدم نیز از روزی که بر روی زمین آمدند به دنبال تنهایی و همنشینی با خود بوده است.
زیبا، بگذار امشب را تنها باشم، با خودم باشم و تمام آهنگ هایی را که یک مرد در تنهایی خود گوش میسپارد، به جان خودم برسانم.
امشب آنچنان غمگین بودم که دلم می خواست ساعت ها کنار خودم بنشینم و با خودم حرف بزنم، با کودکی خود خلوتی کنم که هیچ پایانی نداشته باشد.
خیابان های تهران هر روز شاهد آمد و رفت انسان هایی هستند که به ندرت توانسته اند به خواسته های خودشان برسند.
هر کس از هر قبیله ای که به تهران آمده باشد، بی گمان به دنبال دست یافتن به آرزو های خودش است، به همین خاطر هم می شود گفت تهران نقطه آمال بسیاری از افراد هست، همانطور که گورستان علایق بسیاری از انسان ها هم خواهد بود.
اصلا می توان گفت تا بوده همین بوده و انسان به دلیل داشتن آرزو های نامحدود و منابع محدود هرگز نتوانسته است به تمام آنچه خواسته است برسد.
این روز ها بیشتر از هر چیز به این مساله فکر می کنم که چقدر از نویسنده های وبلاگ ها، در این ایام شدن سلاطین پارک و اونجا دارن کلیپ های بی مزه خودشون رو ضبط می کنند.
شاید این خاصیت بعضی از شهر ها باشد که بلاتکلیفند.
اصلا این بلا تکلیفی را خودشان ندارند و اصلا باید گفت خودشان تکلیفی ندارند.
چند سال پیش بود که یکی از دوستان گفت اگر تهران را ترک کنی دلت برایش تنگ می شود؛ اما اگر در این شهر باشی دوست داری بزنی به جاده.
چند سالی می شود که تهران را همانند گذشته لمس نمی کنم اما؛ دلتگ لحظه های ناب و افراد خاصی هستم که در این شهر با آنها ملاقات می کردم.
در حقیقت باید گفت این ما هستیم که تکلیف خودمان را نمی دانیم، چرا که گاهی برای برخی محاسن تهران دوست داریم آنجا باشیم و بعضی مواقع دوست داریم سال به سال گذرمان به تهران نیافتند.
من هنوز هم دوست دارم:
بام تهران باشم
در پیاده رو ها به همراه دوستم قدم بزنم
برویم و کنار برج آزادی شروع به فلسفیدن کنیم
من هنوز هم خیلی از احساساتم را دوست دارم.
استرس نوجوانی
مشکلات نوجوانان از جمله مشکلاتی است که تا آخر عمر باعث استرس می شود و در میان برخی از فشارهایی که نوجوانان متحمل آن می شوند ، فشار همسالان برای انجام اقدامات نادرست است ، مانند: مصرف مواد مخدر ، نوشیدن الکل ، بالا بردن وزن و سایر مشکلات مختلف ، و این فشار مولد فشارهای زندگی است. از آنجا که مقاومت در برابر آن دشوار است ، زیرا عاملی در سازگاری نوجوان با گروهی از همسالان خود در نظر گرفته می شود ، تا از خجالت و ناراحتی نوجوان در آغاز زندگی خود بکاهد و از فشارهای نوجوانانی که به دلیل همسالان خود احساس می کنند ، می توان از طریق موارد زیر مقابله کرد:
همچنین بخوانید:
اهمیت مطالعه سایر متون
یلدا زنیست که از حوالی پاییز میرسد
یلدا زنیست
گم شده در انحنای سرد
او میرسد تا که ما را به سرد ترین فصل میتلا کند
یلدا زنیست فاحشه که از حوالی سیبری
هر ثلث سال یک بار به در خانه میکوبد
او میرسد و تمام مردان باکره شهر را میپوشد
یلدا زنیست با یک جفت انار قرمز و لبهای سرخ با تن پوشی سبز
یلدا زنیست که فکر تلافی کردن درد های زمستان های سال قبل را با خود میکشد
یلدا، زشت ترین آیه در کتاب فصل
حساب های سال پیش را بستان
برو، دیگر کسی به فکر انار قرمز و لبهای سرخ نیست
اینبار که آمدی
تو را به خانه نخواهم برد
تو را میان کوچه های شهر میکشم
تا تمام بچه های کار طعم انار های قرمزت را بدانند
لب های سرخ تورا قاچ کنند
و تن پوش گرم تورا بپوشند
باید تو را سر سفره تنگ دست ترین زنان شهر ببرم
تا از تمام تو سهم یک سال خود را بردارند
و از مزرعه گندم چشم هایت هزاران گندم را انبار کنند
آخ یلدا
زن،باکره ی داستان من
یلدای فصل های پر از التهاب
عارف قهرمانزاده
تنهایی سخت‌ترین احساسی است که می‌تواند اندوه و افسردگی را برای فرد به وجود بیاورد.
بنابراین خداوند متعال انسان را برای زندگی در گروههایی آفرید که به یکدیگر کمک و پشتیبانی می‌کنند. انسان در حالی که دچار تلخی تنهایی یا جدایی از شخصی که دوستش دارد، به ندرت مثبت بودن و تأثیرگذاری خود را حفظ می‌کند.
هنگامی که خداوند آدم را خلق کرد، این خرد او بود که برای او حوا بیافریند تا دوست داشتن و عشق به او باشد.
زندگی خود را به معنای زندگی برای او تبدیل کند،
احساس تنهایی و بیگانگی هنگام از دست دادن عزیزان است.
جایی که زندگی بدون آنها تاریک و تاریک می‌شود، بنابراین انسان نمی‌تواند بدون حضور افرادی که زندگی او را پر می‌کنند تنها زندگی کند.
شادی و خوشبختی این است که دوستی را پیدا کنید که شما را دوست داشته باشد و به شما کمک کند و یک عمر را بدون عزیزی سپری کنید که شما را درک کند.
باید دوباره شال و کلاه کنم
فردا باید خود را سر کلاس برسانم
با همان کفش هایی که باران پاییزی را به جورابم وی رساندند
باید دوباره صابون به شکم بزنم برای لبوی داغ
باید تمام رخت ها را قبل از طوفان های نابگاه از بند جمع کنم
آه چقدر کار دارم در این روزهای پاییزی
تازه باید دوچرخه ام را ببرم ته انباری تا سال آینده بعد از گرفتن کارنامه بیرون بیاورم
به خودم قول داده ام
قول دادم امسال موقع شستن فرش ها بجای بازیگوشی کمک کنم
به مادرم، به خواهرم
شاید کمی هم وقت داشته باشند برای رسیدن پاییز مرثیه بخوانند
به همین دلیل نیز برخی از ما به نوشتن روی می آوریم، برخی دنبال ضبط کردن پادکست می رویم و شاید هزاران راه دیگر که هر کدام از آنها به انتقال مفاهیم دز میان انسان ها می انجامد.
زمان نسبتا اندکی از ورود وبلاگ به زندگی نویسندگان می گذرد اما خیلی ها این راه را رها کردند و رفتند به دنبال روش های سریع نری تا بتوانند افکار و ایده هایشان را آسان تر به مخاطبان خود برسانند.
اما خیلی ها می پرسند که آیا وبلاگ نویسی ارزش سابقش را دارد یا نه ؟
باید گفت از اولین روز هایی که وبلاگ نویسی در ایران مد شده بود هم همه وبلاگ نویس ها به صورت جدی نسبت به نوشتن وبلاگ اقدام نمی کردند، بلکه برعکس تعداد قابل توجهی از اشخاص متفاوتی که وبلاگ ها را اشغال کرده بودند صرا به قرار دادن عکس و متن های عاشقانه اکتفا می کردند.
امروز هم می توان گفت نویسندگانی مه وبلاگ نویسی را به عنوان یک کار روز مره در برنامه زندگی خود نگنجانده بودند از آن خارج شده اند و تنها تعدادی از افراد علاقمند نسبت به نگارش در وبلاگ ها علاقه نشان می دهند.
شاید بسیاری از افرادی که به نوشتن علاقه دارند سعی می کنند بیشتر از سایرین در طی روز فکر کنند؛ به همین واسطه نیز در آخر شب دست به نگارش مطلب می زنند.
اما مشکل اینجاست که بسیاری از متفکران در طی زندگی خود مشکلات فکری قابل توجهی پیدا می کنند؛ آنها همه چیز را به گونه ای رویایی می بینند و تلاش می کنند که زندگی ایدال گرای خود را به بستر گفتمان های روزانه بیاورند که این می تواند مشکلات مختلفی را برای چنین افرادی در پی داشته باشد.
نباید از یاد برد که در جامعه ای زندگی می کنیم که بسیاری از افراد علاقه ای به فکر کردن در آن از خود نشان نمی دهند.
از این رو تضاد قابل توجهی میان چنین افرادی با جامعه به وجود می آید.
شاید بار ها شنیده باشید که معلم ها، دانشمندان و یا هرکدام از اهالی تفکر دیگر در جامعه با افراد عالی متفاوت هستند.
این افراد جامعه را به گونه ای دیگر می بینند و انتظار آن را دارند که جامعه در مسیر فکری آنها گام بردارد.
