پاییز از راه رسیده است

باید دوباره شال و کلاه کنم
فردا باید خود را سر کلاس برسانم
با همان کفش هایی که باران پاییزی را به جورابم وی رساندند

باید دوباره صابون به شکم بزنم برای لبوی داغ
باید تمام رخت ها را قبل از طوفان های نابگاه از بند جمع کنم

آه چقدر کار دارم در این روزهای پاییزی

تازه باید دوچرخه ام را ببرم ته انباری تا سال آینده بعد از گرفتن کارنامه بیرون بیاورم

به خودم قول داده ام
قول دادم امسال موقع شستن فرش ها بجای بازیگوشی کمک کنم
به مادرم، به خواهرم
شاید کمی هم وقت داشته باشند برای رسیدن پاییز مرثیه بخوانند

اولین روز پائیزی قرن هم از راه رسید؛ این روزها بیشتر از همه چیز به آن فکر می کنم که کتاب خوان ها و نویسندگان چقدر در این قرن به سکوت مجبور شدند.
ابتدای قرن 1300 را می توان به عنوان دوران شکوفایی نویسندگی و کتابخوانی به شمار آورد، اما در روزهای پایانی این قرن دیگر خبری از آن انسانها نیست.

این روزها همه ما به گونه ای خود را در داخل گوشی هایمان زندانی کرده ایم و داریم به آنچه که می توانستیم انجام بدهیم و نکرده ایم فکر می کنیم.

اما واقعا اهالی قرن 1400 به چه چیز هایی فکر خواهند کرد؛ اصلا آیا روزی کسی به فکر حرف هایی که در لابلای دنیای مجازی گیرد افتاده اند خواهد افتاد یا نه ؟؟

خیلی با خودم فکر کردم که وبلاگ نویسی کنم یا نه؟
روزگاری کار هر روز ما این بود که چند پست آماده کنیم و برای خوانندگان خود منتشر کنیم، اما آیا این روزها هم خواننده ای برای متون ما پیدا خواهد شد یا نه؟