چندی پیش تقریباً مقارن با زمان تولد خودم، دستگاه قضا بر آن شد که شعری از جنس تولد نامه بنویسم تا به همین واسطه بتوانم مروری بر اشعار سایر شاعران هم دل خود بکنم.
وقت سوسو زدن حضرت ابلیس و خطا
بعد نه ماه به این ورطه کشاندید مرا
نو نهالی وسط باغچه یه شک و یقین
شاخه ام را نشکن برگ مرا باز نچین
زاده آخر اسفندم و آغاز بهار
ابر بارانی من بغض من آرام ببار
طفل بودم که مرا پیر و علیلم کردند
پیش هر ناکس و کس زاده ذلیلم کردند
فصل قد قامت من شد و رسیدم به بلوغ
با دو خط شعر پر از بغض و غم انگیز فروغ
شهریارم پی کوی پدرم میگردم
من خودم را وسط معرکه ها گم کردم
مثل پروینم و با سوزن و نخ درگیرم
شیر دیوانه در مانده به صد زنجیرم
میوه کالی ام از باغ پر از قمری پیر
زحمتم را تو بکش دست مرا باز بگیر
من گرفتار همین شعر و همین حاشیه ها
خسته از وسعت بی طاقت این قافیه ها
محتسب نیست بیگوید که چه باید بکنیم
یک نفر چاره کند آنچه نباید بکنیم
حضرت عشق زمین خورده بی حال و نذار
مثل برفی سر این صفحه تاریخ ببار
زاده دردم و نالیدن و آشوب و سکوت
بعد نه ماه پس افتاده در این فصل هبوط
دان تسبیحم و با نخ به تو وابسطه شدم
قدری از ذکر بکاه از نفست خسته شدم
میروم گوشه ای آرام بگیرم ریرا
اخوان باشم و الهام بگیرم ریرا
مثل نیما بروم تا برسم آن ور دور
ساحلم پر شده از آدم در گیر غرور
بهمنی پورم و هر شب عقبت میگردم
از سمرقند و بخارا و خودم دل کندم
اهل کاشانم و سهرابم و باقی همه رنگ
منزوی زاده درگیر تم ماه و پلنگ
عمری از عشق و هم آغوشی باران گفتم
هرکه را عشق به فرمود از ایشان گفتم
واژه ها را بچکان بر ورق خسته من
آخر و عاقبت شعر دو سر بسته من
عارف قهرمانزاده
