از خودم سوال می‌کنم...

چگونه می‌توان این همه سختی را تحمل کرد؟ هر روز که می‌گذرد، انگار باری سنگین‌تر بر دوشم گذاشته می‌شود. این دردها کهنه نمی‌شوند؛ بلکه در دل تکرار می‌شوند و مثل زخمی کهنه، دوباره و دوباره باز می‌شوند.

چگونه می‌توان این همه درد کشید و باز هم به راه ادامه داد؟ در شب‌های تاریک، وقتی که حتی ماه هم روی از من برمی‌گرداند، این سوال در ذهنم می‌چرخد. دردهایی که گویی بی‌پایانند، همچون موج‌هایی که به ساحل ضربه می‌زنند، بارها و بارها به من می‌رسند و مرا به لرزه می‌اندازند.

و چگونه می‌توان این همه صبر کرد؟ در دنیایی که صبر نیز به گمانم فراموش شده، چگونه می‌توان به امید روزی نشست که شاید این سختی‌ها پایان یابد؟ اما آیا پایانی برای این مسیر هست؟ یا این درد و تنهایی تا ابد همدم من خواهند بود؟

پاییز آمد...

برگ‌ها یکی‌یکی از درختان فرو می‌ریزند، و من در این تنهایی عمیق‌تر فرو می‌روم. هر بادی که از میان شاخه‌ها عبور می‌کند، زمزمه‌ای از یادآوری نام‌های آشنایی است که اکنون دیگر نیستند. من تنها هستم، و صدای خش‌خش برگ‌های زیر پایم، انگار صدای قدم‌های دوردست‌هایی است که مرا به این نقطه رساندند.

اکنون می‌دانم چه کسانی من را به این تنهایی محکوم کرده‌اند. چهره‌ها و خاطراتی که زمانی برایم سرپناهی بودند، اکنون چون سایه‌ای سنگین بر دلم نشسته‌اند. هر لحظه از این پاییز، مرا به یاد همان روزهایی می‌اندازد که قلبم شکسته شد، و فهمیدم که دیگر چیزی جز تنهایی همدم من نخواهد بود.