تنهایی سخت‌ترین احساسی است که می‌تواند اندوه و افسردگی را برای فرد به وجود بیاورد.
بنابراین خداوند متعال انسان را برای زندگی در گروههایی آفرید که به یکدیگر کمک و پشتیبانی می‌کنند. انسان در حالی که دچار تلخی تنهایی یا جدایی از شخصی که دوستش دارد، به ندرت مثبت بودن و تأثیرگذاری خود را حفظ می‌کند.
هنگامی که خداوند آدم را خلق کرد، این خرد او بود که برای او حوا بیافریند تا دوست داشتن و عشق به او باشد.
زندگی خود را به معنای زندگی برای او تبدیل کند،
احساس تنهایی و بیگانگی هنگام از دست دادن عزیزان است.
جایی که زندگی بدون آنها تاریک و تاریک می‌شود، بنابراین انسان نمی‌تواند بدون حضور افرادی که زندگی او را پر می‌کنند تنها زندگی کند.
شادی و خوشبختی این است که دوستی را پیدا کنید که شما را دوست داشته باشد و به شما کمک کند و یک عمر را بدون عزیزی سپری کنید که شما را درک کند.
