تا ابتدای سوز فروردین
از انتهای آخر خرداد
درگیر دنیای خودم بودم
تا دست آخر اتفاق افتاد
دنیای من برعکس دنیاتون
نه ماه کامل با خودم درگیر
من بودم نه ماه بی حرفی
تو یک حباب مات بی تصویر
تا حکم آزادی به بالم خورد
یک قطعه از پازل به جاش افتاد
من روح پاک بی غشی بودم
سطحی که نم نم روش خراش افتاد
تو گوش من اذن و اذان خواندند
بر روی سینه آیت الکرسی
روی لباسم آیه و سنجاق
اهل محل مشغول رو بوسی
اما کسی چیزی نمیدونست
از گریه های رقت آمیزم
انگشت توی گوششون کردن
وقتی که دیدن اشک میریزم
در حس خلوتی از شب، زمانی که ستاره‌ها به هم شگفت‌زده نگاه می‌کردند و ماه زیبا، رازهای شب را در بغل خود محکم نگه می‌داشت، دو برادر به هم دست یافتند. این داستان آغاز شد وقتی برادر کوچک، از دست‌رفته در گرداب تنهایی گم شده بود و برادر بزرگ‌تر پس از پانزده سال تلاش بی‌وقفه، در آغوش زمان از دل کوه‌های حیرت‌انگیز عشق پیدا شد.
هنگامی که برادر بزرگ به ساحل تنهایی برادر کوچک خود رسید، قلبش با لرزش شکسته از نگاه تنهایی او پر شد. نور ماه بر روی چهره‌اش افتاد و اشک‌های خسته‌ای از چشمانش سرازیر شد. با آرامش، او نزدیک شد و گفت: "برادر کوچکم، تو را پیدا کردم."
برادر کوچک با چشمانی پر از حس شکرگزاری و شگفتی به چشمان برادر بزرگ‌تر نگاه کرد. با یک حرکت نرم، او را در آغوش گرفت و گفت: "از تو برادر ناامید نبودم، اما هیچ وقت فکر نکردم که چقدر می‌تواند عشق تو را به من بازگرداند."
از آن روز، آسمان زندگی آن دو برادر، به رنگ‌های جدید عشق و امید پر شد. هر روز، گویی صفحه‌ای جدید از کتاب عاشقانه زندگی آنها را باز می‌کرد. آنها با هم سحرآمیز خندیدند، به یکدیگر نگاه کردند و در دلهایشان، نغمه‌های عاشقانه آهنگ زندگی به صدا درآمد.
عشق برادران، از هر گوشه‌ای با بویی دلنشین پخش می‌شد. آن دو با هم، هر دقیقه را با لحظات شیرین توأم کردند و قلبهایشان به رقص درآمد. حالا که دوباره به یکدیگر پیوسته بودند، روزهای خوب و شاد با دستان باز برای آنها در انتظار بود.
من یک جزیره ام با یک درخت پیر
از هر طرف منم تو مشت تو اسیر
دریای من منو تا ساحلت ببر
اصلا بکش منو خاک منم بگیر
من عاشق تو ام تو عاشق نهنگ
بازم که کشته داد این جنگ بی تفنگ
هی ساحل منو با موج کم نکن
آروم تر بمون طوفان به سر نگیر
با یک سونامی بی رحم رو به من
آغوش وا کن و من رو بغل بگیر
عارف قهرمانزاده
من آن تک شاخه پیرم که دیگر گل نخواهم داد
مجال همنشینی را به یک بلبل نخواهم داد
چنان خشکم چنان تنها که گویا متن پاییزم
و حتی در همین حالت دگر سنبل نخواهم داد
شبیه شاخه پیری که فصل میوه اش رد شد
برای سرخوشی ها تان کمی الکل نخواهم داد
تمام سمفونی ها را برایم باد میسازد
برای جشن نت هایش دو ر لا سل نخواهم داد
من آن تک شاخه پیرم که دیگر خسته ام از خود
تماما خار خواهم شد و دیگر گل نخواهم داد
عارف قهرمانزاده
من مانده ام و وسعت سنگین راه ها
با شرمی از نکرده ترین گناه ها
این شهر در مقابل من قد کشیده است
چون سوزنی گه گم شده ما بین کاه ها
سرخ و سفید و زرد رنگی نمانده است
من مانده ام و بوسه تلخ از سیاه ها
چون شاه کشوری که در آن کودتا شده است
دلگیرم از خیانت سخت سپاه ها
یوسف ترین شهر خودم بوده ام ولی
از قصر رفته ام و رسیدم به چاه ها
گرگینه های هیز و شکم باره در مسیر
باید گذشت از لب این پرت گاه ها
شعری چکید و قامت من را به خون کشید
هل من مبارزی وسط قتل گاه ها
من زنده ام هنوز و غزل فکر میکنم.
یک معجزه است در وسط مرده خواه ها
عارف قهرمانزاده
دلگیرم و خراب میروم دیگر
دیگر از این سراب میروم دیگر
رو راست عکس من بر عکس من نبود
از جلد تنگ قاب میروم دیگر
درگیر رفتنم دلگیر ماندنی
هی فال بیجواب ، میروم دیگر
دل در دلم نبود یک فصل قبل این
از حجم اضطراب میروم دیگر
ماندن برای من مرداب بودن است
ای شهر بی شتاب میروم دیگر
اهلی ترین غزل رامم نمیشود
از دست این عقاب میروم دیگر
مادر برای من یک خواب دیده است
از شهر ؛ رفته خواب ، میروم دیگر
استاده مادرم در چار چوب در
قران جام آب میروم دیگر
بر هم زن آرامش ملت دهه شصتی
باید بکشد سخت خجالت دهه شصتی
یک عمر به دنبال همین رابطه بودیم
کاشف به عمل آمده علت دهه شصتی
شیخ اجل و مولوی و حضرت اسحاق
همواره نمودند ملامت دهه شصتی
این عامل بر هم زن آرامش بازار
بر شیب تورم تب سرعت دهه شصتی
سر کرده اشرار و خلافت گر داعش
در منطقه کردست جنایت دهه شصتی
سر چشمه بدبختی منظومه ی شمسی است
دارد به همین مساله شهرت دهه شصتی
از روی همین هاست اگر زلزله آمد
طوفان شن و عامل نکبت دهه شصتی
در قسم هنر دست رساندند به اسکار
هر چند که در شاخه وحشت دهه شصتی
ای خاک جهان بر سر این قوم پر از ننگ
اسطوره هرگونه وخامت دهه شصتی
بیکار و عذب مانده و سربار پدر شد
بر باغ جماعت شده آفت دهه شصتی
عارف قهرمانزاده
